تولد ِ روح

 

رهگذری ، یک کرم پروانه را پیدا کرد که درون ِ پیله ی خود قرار داشت. آن مرد از روی کنجکاوی پیله را به خانه ی خود برد تا از نزدیک شاهد دگردیسی ِ کرم به یک پروانه ی زیبا باشد. پس از چند روز روزنه ای در پیله ایجاد شد و چنین به نظر می رسید کرم در حالی که تقلا می کند ، نمی تواند بدن ِ خود را از آن سوراخ ِ باریک عبور دهد .آن مرد فکر کرد که در کار ِ کرم مشکلی پیش آمده است ، پس با یک قیچی پیله را بُرید. پس از چند لحظه پروانه ای که بدنی بزرگ و بال هایی نازک و چروکیده داشت ، به راحتی از پیله خارج شد. مرد در انتظار نشست تا چند ساعت ِ دیگر بال های پروانه زیبائی ِ طبیعی ِ خود را به دست آورد ، اما چنین نشد. به جای آن که پروانه آماده ی پرواز شود ، سراسر ِ زندگی اش به کشیدن ِ بدن ِ متورم و بال های چروکیده اش گذشت . 

تقلای پروانه برای گشودن ِ پیله و عبور از آن سوراخ ِ باریک ، در واقع طریقی ست که خداوند قرار داده است تا مایعات از درون ِ بدن ِ پروانه به سوی بال ها سرازیر و در نتیجه بال های حشره بزرگ و زیبا شوند . کار ِ آن مرد از سر ِ دلسوزی بود اما در حقیقت ظلم ِ بزرگی در حق ِ پروانه کرد. 

هنگامی که ما رنج می کشیم و می کوشیم تا از درد و رنج های خود نجات یابیم ، آرزو می کنیم که کسی پیدا شود و نجاتمان دهد ، اما در حقیقت این تلاش و تقلاست که به ما نیرو می بخشد تا راه ِ تکامل را بپیمائیم و جلوه ی عالی ِ آفرینش خود را که با آن زاده شده ایم ، آشکار کنیم. 

 تَه نوشت ۱: این داستانک رو بارها توو اینترنت یا توو کتاب و خلاصه این ور و اون ور شنیدم و خووندم . همیشه هم برام جالب و تکون دهندست ! به نظر ِ من حشره ای مثل ِ پروانه دوبار زاده می شه ، یکبار زمانی که آفریده می شه به شکل ِ کرم و بار ِ دیگه زمانی که از پیله خارج می شه به شکل ِ پروانه و البته که پروانه شدن درد ها و رنج ها و سختی های خودش رو داره و البته زمانی که باید براش صرف بشه ! ما انسان ها هم ازین جهت شبیه ِ پروانه هائیم ! ما هم دوبار زاده می شیم ، یکبار زمانی که از رحم ِ مادر خارج می شیم و پا به این دنیا می زاریم و بار ِ دیگه زمانی که از پیله ی درد ها و رنج ها و فشارهای زندگی خارج می شیم و به مرحله ی پُختگی می رسیم ! ممکنه زمان ِ این زاده شدن ِ دوم ، در آدم های مختلف متفاوت باشه ، برای یکی زود و برای یکی دیر و حتی ممکنه مدت زمانی که باید بگذره برای این زاده شدن و پختگی هم در آدم های مختلف فرق کنه ، برای یکی طولانی و برای دیگری کوتاه تر ! شاید بستگی به خود ِ آدم ها داره ، به ظرفیتشون ! نکته ی جالبش اینجاست که در اولین زاده شدن ، درد و رنج رو مادر متحمل می شه و ما به دنیا می آئیم ولی در زاده شدن ِ بعدی ، درد و رنج رو خودمون متحمل می شیم تا روحمون به کمالی که باید برسه ! اما فک می کنم وقتی برای بار ِ دوم با تحمل درد و رنج زائیده می شیم ، باید بعدش یه حس ِ خوب ِ آرامش بدست بیاریم ، مثل ِ مادری که فارغ می شه ، شاید آرامشی که تا پایان ِ عمر همراهمون باشه ! یه جورایی انگار به یه راز و رمزی از زندگی پی می بریم که دیگه به زندگی اونطور که باید جدی نگاه نمی کنیم و سخت نمی گیریم . اگه آدم بتونه درد و رنج ِ این زاده شدن ِ دوم رو تحمل کنه و تاب بیاره ، این تولد ِ دوباره شاید زیباترین تولد برای آدم باشه ، چون تولد ِ اول تولد ِ جسم ِ و تولد ِ دوم تولد ِ روح ! 

تَه نوشت ۲: گاهی سرتاسر ِ زندگیمون به جنگیدن می گذره ، مقاوت کردن و تلاش ِ مدام برای برنده بودن ! اما هر چی سر سختانه تر تلاش می کنیم که برنده باشیم، بیشتر در مبارزاتمون شکست می خوریم . تمامی ِ این باختن ها و از دست دادن ها برای رساندن ِ ما به جایگاهی که تسلیم بشیم و دیگه از دست دادن های بیشتر برامون مهم نباشه ، ضروریه ! شاید تسلیم شدن خودش اون مرحله ایه که مارو به آرامش می رسونه و یواش یواش به این نتیجه می رسیم که ترجیح می دیم خوشحال باشیم تا همیشه پیروز باشیم و به خواسته هامون اونطور که می خواهیم برسیم. لازم نیست حتماً در عرصه ی مبارزات زندگیمون برنده باشیم ، بلکه پیروزی در جنگ های درونی مهمه !  

تَه نوشت ۳: همیشه دوست دارم به یک چنین مراحلی در زندگی برسم ، به اون آرامشه که گفتم ! باور کنید با گفتن ِ اینا قصد ِ شعار دادن و اینارو نداشتما چون از شعاری نوشتن و حرف زدن خوشم نمی آد ! اینارو نوشتم که بگم چقدر خوبه آدم به این مرحله از زندگیش برسه !!!