به هَمسفر دل خوش نباش !

به زندگی که نگاه می کنم پُر از شگفتی ست ! پُر از چیزهائی که متحیرت می کنند ، که اتفاق می افتند و تا مدت ها مات و مبهوتشان می مانی ! پُر از فراز و نشیب ، پُر از سختی و آسانی ، پُر از راه و بی راهه ! پُر از خستگی و از پا افتادگی و دوباره قوّت گرفتن و راه افتادن ! پُر از امید و نا امیدی ! پُر از خطر ، پُر از نشانه های پنهان و آشکار ! پُر از راز ! 

همه ی آدمها زندگی می کنند ولی فقط بعضی از آدمها سفر ِ حقیقی ِ زندگی را تجربه می کنند ؛ و این بعضی ها ، هر کدام در دوره ی خاصی از زندگی ِ خود و در سن ِ خاصی این سفر را آغاز می کنند ! زمانی سفر ِ زندگی را شروع می کنی که چیزهائی خسته ات می کنند ، که  سوالاتی برایت بی جواب می مانند ، که میان ِ یک سری باید ها و نباید ها و درست و غلط ها سرگردان می مانی ! زمانی که تنها چشم ِ ظاهرت کافی نیست و چشمهای درونیت را باز می کنی تا بهتر دنیا را ببینی و متوجه می شوی که قبل از دیدن ِ دنیا ، نیاز داری که ابتدا از مرز ِ خود عبور کنی ، خودی که برایت ناشناخته است و اینگونه می شود که در خودت فرو می روی و ساکت می شوی . 

در این زمان سفر ِ زندگیت را شروع می کنی با دست ِ خالی ، بی توشه ! راه ِ سخت و طولانی و پُر فراز و نشیبی در پیش داری ، راهی که پُر از تاریکی و نور است ! قطعاً در این مسیر با آدم های زیادی برخورد می کنی ، خوب و بد ، که از همه ی آنها چیزهائی می آموزی ، اگر بخواهی ! اما بعضی آدم ها در این مسیر همسفرت می شوند ، در بسیاری از تاریکی ها دستت را می گیرند تا تنها نمانی ، خیلی وقتها بر زخم هایت مرهَم می گذارند و حتی گاهی راهنمایت می شوند ! حضورشان برایت دلگرمیست و گاهی به بسیاری چیزها آگاهت می کنند ! اما هیچوقت نباید به همسفر دل خوش کرد ! او تنها یک هم  سَفر است و یک همسَفر شاید فقط بخشی از این مسیر همراه ِ تو باشد ، چون در نقطه ای مسیرتان از هم جدا خواهد شد ! پس به همسفر دل خوش نباش چون تنها راه و مسافرند که با هم می مانند ! حتی به مقصد هم نباید دل خوش کرد ، چون مقصد پایان ِ راه نیست ! پایان وجود ندارد که اگر داشت نابود می شدیم . پایان ، تنها دلخوش کُنَکی ست که به مسافر ِ خسته ، امید ِ ادامه دادن می دهد . پیروزی ِ انسان در ادامه دادن است ، با وجود ِ تمام ِ خستگی ها ، درد ها ، زخم ها ، شکست ها و ناکامی ها و نو میدی ها ! در این سفر اوج می گیریم ، لحظه به لحظه ؛ سعود می کنیم ، مرحله به مرحله و پیوند و یگانگی با مبداء ِ جهان ِ هستی و منبع ِ عشق و بخشندگی را تجربه می کنیم ، اما هرگز پایان نمی پذیریم ، که پایان نابودیست... 

تَه نوشت ۱: می گویم انگار قلم جایش را در دستم پیدا کرده ! چند وقتی بود تا می خواستم بنویسم می لغزید ، بَد قِلِقی می کرد ؛ اما حالا مهربان شده ، راه می آید... 

تَه نوشت ۲: پایان ِ پُست ِ قبل ، یادم رفت بنویسم ادامه دارد... ، در ضمن به دوستانی که گفته بودند در پُست ِ قبل از کلماتی ( وَندرر ، آرک تایپ و ... ) استفاده کردم که معنیشان را نمی دادند و خیلی متوجه ِ موضوع نشده اند باید بگویم که عزیزان ِ من این مباحث ادامه دارند و من قبل تر ها در پُست های پیشین در رابطه با تک تک ِ این کلمات توضیح ِ کامل داده ام . اگر دوست داشتید به پُست های پیشین مراجعه کنید تا بیشتر موضوع دستگیرتان شود ! 

تَه نوشت ۳: با نهایت تاسف و تاثر برای خودم باید بگم که بلاخره اِتود ِ رُترینگ ِ بَنفشم سفر ِ زندگیشو آغاز کرد و از همسفر ِ چندین و چند سالش ( یعنی من ! ) جدا شد !  منی که به ندرت ( مثلاً هر ۲۰ سال یه بار ! ) یه چیزی گُم می کنم ، امروز اِتودمو گُم کردم که احتمالاً وقتی داشتم کیف ِ پولمو از کیفم در می آوردم افتاده بیرون ! و گرنه عمراً من چیزی گُم کنم  ! فقط امیدوارم گرفتار ِ هم سَفَران ِ ناباب نشه و یه وَخ از راه بدر نشه طفلکی ! فک کنین ، بعد از ۱۳ سال باید برم یه اتود ِ دیگه بخرم !  بدجور بهش عادت کرده بودم ، خوش دست بود لامصب ! کلی کتاب ِ خط خطی ازش به یادگار دارم . آدمیزادم دیگه ، آدم به یه مُرغم عادت می کنه چه برسه به یه اِتود !!! خدا نگهدارش باشه !

تَه نوشت ۴: راستی ِ به اطلاع ِ دوستان ِ عزیزم برسونم که کتابی به اسم ِ ( پایان ِ زندگی ِ غم انگیز ِ یونگ ) هست که به اسم ِ دکتر شریعتی به چاپ رسیده ولی این کتاب نوشته ی ایشون نیست و فقط حدود ِ ۱۰ صفحه ی اولش از ایشونه و در واقع کسی این کتاب رو نوشته و به اسم ِ دکتر شریعتی به چاپ رسونده که چند نفری هم که خوونده بودن می گفتن کتاب ِ بی سر و تَهیه و چندان چیزی از اون متوجه نشدن ! خود ِ من هم این کتاب رو دارم و حقیقتاً وقتی قلم ِ دکتر شریعتی رو با قلم ِ نویسنده ی این کتاب مقایسه کردم دیدم خیلی خیلی با هم تفاوت دارند ! استاد توو کلاس ِ امروز بهمون گفت و منم خواستم بهتون بگم که در جریان باشید !