شاید...خداحافظ...!

سلام دوستای خوب و با معرفتم که همیشه همراهم بودید ، چه بودم ، چه نبودم . چه بهتون سر می زدم ، چه نمی زدم . برام گفتنش سخته ولی بلاخره باید گفت ! راستش اومدم بگم که :

این وبلاگ دیگر به روز نخواهد شد !

 

دلم براتون تنگ می شه و اگر فرصت کنم بهتون سر می زنم .

برای خودم هم دل کندن ازین جزیره سخته ، خیلی سخت ! برای همین حتی دل ِ حذف کردنش رو هم ندارم ولی تصمیمیه که مدتیه گرفتم و امشب عملیش کردم . ازتون عذر می خوام که بی خبر و یکباره بود ! دلم براتون تنگ می شه ! دوستتون دارم .

مرد ِ افسانه ای ِ صحرا...

نمی دانم تا کی

شب هایم به تنهائی سپری خواهند شد

و لحظه هایم

از واژه واژه ی کتابی بلند که یادگار ِ توست

سرشار خواهند بود ؟!

در ذهنم به گونه ای تو را شکل داده ام

که به مرد ِ افسانه ای ِ داستان های صحرا می مانی

همان قدر سخت

همان قدر عاشق

همان قدر که به زبان آوردن نامت

طرح ِ زیبای لبخندی را ،

از آرامشی قلبی

که از امن ِ حضوری مردانه

حتی در لحظات ِ بی حضوری ِ توست ،

بر لب های سردم می نشاند...

می خواهم این داستان بی انتها باشد

و شیرینی ِ رویای حضور ِ تو

ابدی...!

 

پ.ن : تُنگ برای ماهی ها تَنگ است

دنیا برای من !

دریا کجاست ؟!

قلبم دارم می میرد...

شور ِ شاعر شدن...

  در نگاهم

       از نگاهت شوق ،

                چون پروانه می رقصید

   و در لبخندمان

                شور ِ صدای کاکُلی ها بود .

   چه خوش آواز می خندیدی و

         از چشمه ی جوشان ِ احساست

                                  نهال ِ خشک ِ عشق را

   در صحرای قلبم آب می دادی

   و من

   غرق ِ حضور ِ تو

   نخستین واژه های شعر آلوده ام را

   در زهدان ِ ذهنم

                         بارور می ساختم... 

 

پ.ن : پرنده نیستم

اما از قفس بدم می آید .

دلم می خواهد آفتاب که سر می زند

پرندگان همه از شادی بال در بیاورند

و مرا هم که خواب ِ صبحگاهی ام بی شک

دربسته و تکراری ست

بیدار کنند.

پرنده ی قفس نشین

نه با طلوع ِ آفتاب شاد می شود

نه از غروب ِ آن دلگیر...

( اثری از عباس صفاری ، کتاب ِ کبریت خیس )

دلو سوزوندی و رفتی...

مثل ِ یه بُغـــض ِ همیشه ، توو گِلـــوم موندی و رفتی

آخرین شعری که گفتی ، توو گوشــم خوندی و رفتی

خوب می دیدم وقت ِ رفتن ، شـونه هاتو که می لرزید

مثل ِ اون دیـــــــدار ِ اول ، دلــــــــــو لرزوندی و رفتی

قدمـــــهات سبُک نبودن ، چون دلـــــت کنار ِ من موند

ولی از دلــــــــت گذشتی ، پاتو کوبـــــــوندی و رفتی

چشــــــمهای منتظرم رو ، به قـــــدم های تو دوختم

اما هرگـــــــــز برنگشتی ، دلــــــو سوزوندی و رفتی

حالا توو خـــلوت ِ شب هام ، واسه تو تـــرانه می گم

خوب می دونستی توو قلبم ، تا ابــــد موندی و رفتی

 

پ.ن : تا که یادت آمد 

              واژه از یادم رفت

                        لال شد ذهن و دلم

                                        هوش را دادم رفت

صدای پای اشک ها

باز هم تا آمدیم حرف بزنیم

رشته کلامم را پاره کردی

و حال ِ چشمانم را پرسیدی...

هر بار ، از پشت ِ این سیمهای مخابراتی

که تنها رابط میان ِ من و تو

در امتداد ِ این فاصله ها هستند

نگران ِ حال و هوای چشمانم می شوی ، 

انگار اشک هایم را می شنوی...!

 

                                                          ***

چه شیرین نگاهم می کردی

و خوب می دانستی

لرزش ِ دلم بود که گونه هایم را

شرمگین می ساخت

وقتی ،

شانه به شانه ی هم پرواز می کردیم...

                                                     

هفت سینی بر دل

فصل ِ سرما دوباره بارشو روو دوشش کشیده

نو بهار از راه رسیده ،

برفا هر چقدر می بارن

انگاری زوری ندارن  

دیگه عمر ِ این زمستونم به آخرش رسیده ،

 

آی زمستونی ، بلند شو

نگاهی به پیرهنت کن

کهنگی ها رو بتکون

لباس ِ بهار تنت کن

 

خنده رو بکِش به لبهات

خنده از جنس ِ بهاره

آخه توو جشن ِ طبیعت

غصه که جائی نداره

                                                               ***

سفره ای بر دلم پهن کرده ام

هفت سینم را می چینم

سلامتی

سعادت

سادگی

سُرور

سبکبالی

سربلندی

سخاوت

و خدایم را برای مهر ِ بی پایانش

سپاس می گویم.

                                                               ***

زمستان هر قدر هم پُر زور باشد

تسلیم بهار خواهد شد...

                                                               ***

هر چه به روزهای پایانی ِ سال نزدیک تر می شوم

بیشتر دلم برایت تنگ می شود

انگار هر روزی که می گذرد

سالی مرا از تو دور می کند

و هر سالی که می گذرد

قرنی...

جایت آنچنان خالیست

که انگار هیچ گاه نبوده ای...

 

پ.ن: سلامی گرم به همه شما دوستان عزیزم. ممنونم از حضور همیشگی و دلگرم کنندتون ! امیدوارم که خوب ِ خوب باشید و خودتونو برای رسیدن ِ بهاری نو آماده کرده باشید . این هفته گذشته تا همین امروز ، دسترسی به اینترنت نداشتم و سرم هم خیلی شلوغ بود ، اما بالاخره امشب این فرصت دست داد تا بیام و هم سال ِ نو رو بهتون تبریک بگم و هم بگم که دلم برای شما و اینجا تنگ شده بود ، خیلی ! فرا رسیدن ِ سال ِ نو و بهار ِ نو و دهه ی نو برای همگی ِ شما مبارک و خوش یُمن باشه انشالله ! چقدر کتابی نوشتم !!! این پاره نوشت* های ناقابل هم تقدیم به شما عزیزان به عنوان ِ عیدی !

*پاره نوشت لغتی ست که به تازگی توسط بنده کشف شده و به فرهنگ ِ لغات ِ خاص ِ اینجانب اضافه گردیده !

دلتنگی...

دنیا به چشم ِ من همه بی رنگ می شود            وقتی دلم برای دلـــــــــــت تنــــگ می شود

وقتی خیـــــــــال می کِشدم تا به سوی تو            انگـــــــار هر دو پای دلـــــــــم لنگ می شود

بی تو نگاه هیچ ، که حتی به چشم ِ من              لبخــــند ِ گرم ِ آدمکان سنــــــــــگ می شود

حتی هوای ابـــــــــــری ِ دنیای بی کسی              با قلب ِ خســـــته ام چه هماهنگ می شود

این روزها لطافت ِ شعــــــر و صدای خوش              انگار قلـــــــب و روح مرا چنــــــــــگ می شود

دیگر نه عقل بانگ می زند ، نه دل غریـــو              چون بحث ِ عقل و دل ثمرش جنگ می شود

تنها سکوت بر دلــــــــــم آرامشی رواست              جز آن که هر صدائی ، بد آهنـــــگ می شود

بی تو تمــــام ِ زندگیم رنگ ِ غم شدست               انگار خنـــــــده هم به لبم ننــــــگ می شود 

حتی قلم به وقت ِ نوشتن به دسـت ِ من               انگار گیــــــــــچ می خورد و منــــگ می شود

آری خیــــــــال هم به بُن بست می رسد               وقتی دلــــــــــم برای دلــــــــت تنگ می شود

 

پ.ن : دل تنگت که می شوم

حتی حرف زدن با قاصدک هم

آرامم نمی کند...

حالا... برو... خیالت راحت باشد !

 

خیالت راحت باشد !

همیشه ، عاشق باقی می مانم برایت

و شعرهایم را با هوای ِ تو می نویسم

روی  کاغذهایی که

شاید هرگز نخواهی خواند...

همیشه بهانه دلتنگی ها و شب گریه هایم می مانی !

حالا برو

خیالت راحت باشد !

قلبی که یکبار عاشق شد

دیگر تکرار نمی شود...

 

                                                                          ***

 

داری می روی

چیزی به جز شعر ندارم تا به چشمانت پیشکش کنم !

چشمانی که روزی با شوق

به چشمانم دوخته شدند

و امروز ...

بگذار شعرها ناتمام بمانند...!

 

پ.ن: فردا ۱۴ اسفند ، تولد دو سالگی وبلاگمه ! تولد دو سالگی دل نوشته هام ! تولد دو سالگی این جزیره ای که همیشه رویاهاش آبی ِ آبی می مونن !

 

شاید لبخندی ، امیدی...

پرسه زنان حوالی ِ این شهر ِ خاموش

و میان ِ این قلب های سرد

که صدایشان

همهمه وار سکوت ِ شب را می شکند

که مبادا لبی به سخن باز شود

و زبانی فریاد اعتراضی سر دهد

و شکار ِ سایه های سیاهی شود

که پشت ِ دیوار های بلند ِ شهر کمین کرده اند

به دور دست های خیال چشم می دوزم

که لبخندی کمرنگ از غریبه ای

لحظه ای از کنار چشمانم می گذرد...

به خود آمده ام

چشمانم نفسی عمیق می کشند

و لبانم شکل ِ لبخند به خود می گیرند...


سکوت هم خود دنیایی حرف است

و از دریچه سکوت نگریستن

یعنی هجوم ِ واژه هایی لال

بر مدار ِ ذهن ِ پُر هیاهویمان...

سکوت ِ شب

من و شب

در سکوت ، پای ِ آتشی نشسته ایم !

از تمام ِ روزها ،

از سحر

از هر آنچه در نگاه ِ منتظر

کورسویی از امید می شود

می رود به دوردست های یک سفر که باز

لحظه لحظه ناپدید می شود ،

نا امید و خسته ایم .

من در امتداد شب

می گریزم از تمام ِ بودنم

از تمام ِ آنچه نام زندگی به خود گرفته است و

می کِشد به درد

جای جای ِ این تنم

و شب چه بی صدا

در سکوت ِ خود

غرق می کند فریادهای درد را

که چون تبر

لرزه می زند به خواب ِ کودکی

که لای لای ِ مادرش

گرم کرده پلک های خسته اش

و قلب ِ این روزگار ِ سرد را...

و دوباره عاشقی...

با تو زنــــدگی می کردم                          مثل یک شوق ِ خیـالی

مثل یک حس ِ قشنگی                          که مدام بهش می بالی

با تو از کـــــــوهها پَریدم                           با تو از دریــــــــا گذشتم 

با تو از رویــــــــــا نوشتم                          از تن ِ صحـــــــرا گذشتم

تو تووی ِ خیــــــال ِ خالیم                         پُر از عطر ِ یــــــاس بودی  

برای قلــــــــــــب ِ کویریم                          قطره ای احســاس بودی

با من از زمـــــــــــزمه ماه                         توو شب ِ سیــــــاه گفتی

از مسافر ِ غریـــــــــــب و                           بغض ِ تــــووی ِ راه گفتی

با هم از عبــــور ِ این راه                           به ستـــــاره ها رسیدیم

زنجیرِ عشـقو شکستیم                           سبُک و رهــــــا رسیدیم

دستامون از هم جدا شد                          با دلامــــــــــون پَر گرفتیم

این بـــار از اوج ، بین ِ ابرا                          عشـقو مــا از سر گرفتیم 

 

پ.ن : وقتی می خندی

شکوفه های گیلاس

سیب می شوند...

شکل ِ تنهائی...

اینروزها دنیایم شکل ِ تنهائی به خود گرفته است.

شکل ِ رویائی مبهم

که در خلاء ذهنم ، معلق مانده است...

شکل ِ بی حسی

بی حرفی

سکون !

سکونی پُر تلاطم

سکوتی پُر هیاهو

و حسی خنثی از ازدحام ِ رنج هایی

که ثانیه های بی تو ،

بر پیکر ِ روحم وارد می سازند...

اینروزها دنیایم شکل ِ نبودن ِ توست

شکل ِ فضائی خالی

شکل ِ تنهائی...


از هم گذشتیم ،

ساده نبود چون

تا به حال اینگونه قلبم را

نالان و رنجور ندیده بودم...!

 

پ.ن: اینروزها دیگه فرصت نمی کنم تند تند آپ کنم و یا تند تند بهتون سر بزنم ، ازین بابت شرمنده ام و ناراحت ! اما به اینجا سر می زنم و کامنت هاتونو می خونم ، فقط اگه دیر پاسخ می دم باید ببخشید ! حضور پر مهرتون ، همیشه باعث دلگرمیه ! ممنونم از محبت هاتون ! سعی کنید همیشه موفق باشید .

من چرا دست ِ تو را گم کردم...؟!

عاقبت فاصله افتاد میان ِ من و تو

و ببین دست ِ زمان

چه به تدریج جدا کرد دلت را از من

و چه تنها ماندم !

دل ِ من سخت هوای ِ باریدن دارد...

ابرهای تیره احساس

در آسمان ِ چشمانم

همه در غُرش و رعدند ،

من چه سردم شده است !

سوز ِ تنهائی و

سردی ِ جائی خالیست

که تمام ِ بدنم را سخت می لرزاند

و هنوز ، باورم غرق ِ سوال است

و شناور در مِهی از تردید

که چرا دست ِ تو را گُم کردم...؟!

 

 

پ.ن:                                            ای دو چشمانت چمنزاران ِ من

                                                داغ ِ چشمت خورده بر چشمان ِ من

                                                 پیش از اینت گر که در خود داشتم

                                                    هر کسی را تو نمی انگاشتم

                                                                 " فروغ فرخــــزاد "

رنگ ٍ بی رنگ ٍ سادگی

می خواهم روزهایم را رنگ بزنم .

شنبه ها را قرمز ، یکشنبه ها را نارنجی ،

دوشنبه ها را زرد ، سه شنبه ها را سبز ،

چهارشنبه ها را آبی و پنج شنبه ها را صورتی

به جمعه رسیده ام و هفتمین روز ِ هفته ؟!

...شاید بی رنگی بهترین رنگ باشد برایش

و یا شاید بتوان جمعه ای هفت رنگ نقاشی کرد از

رنگ ِ عشق و رنگ ِ امید ،

رنگ ِ رویا و رنگ ِ خیال ،

رنگ ِ صبر و رنگ ِ انتظار

و رنگ ِ بی رنگ ِ سادگی...


همیشه از حضور می گفتی

و رنگ ِ امید را بر تاری ِ یاس هایم می پاشیدی !

همیشه از حضور می گفتی

حتی روزی که می رفتی...

لحظه ها چه دیر می گذرند !

نمی دانم تا آمدنت چقدر فاصله دارم...؟!

یــــــــاد تــو

حالا که نیستی

یادت ، برایم غنیمت است !

مُرورت میکنم هر بار لا به لای صفحات ِ ذهنم

و خاطراتت را بو می کشم...

شاید نباشی

خاطراتت که هستند

و قلبم که مهرت را هنوز آبستن است

و ذهنم که با یادت

همچنان عطر افشانی می کند...


قلبم را هر بار که Refresh می کنم

یادت ، تازه تر از قبل

قلبم را می فشارد...

 

پ.ن: سلام دوستای گلم. عذر میخوام به خاطر این غیبت نسبتاً طولانی و صمیمانه سپاسگزارم از حضورتون وکامنتهای پرمهر و زیباتون ! این مدت سرم خیلی شلوغ بود و اصلاً دسترسی به نت هم نداشتم . سعی می کنم خیلی زود و در اولین فرصت بهتون سر بزنم و ذره ای از محبتهاتون رو جبران کنم. دوستتون دارم.

یه قدم تو ، یه قدم من...

یه قدم تو ،

یه قدم من...

راهی ِ سفر شدیم ما

سفری برای موندن

سفری پُر از ترانه ، پُر  از التهاب و مستی

پُر ِ شادی ، پُر ِ غصه ، پُر از آسونی و سختی

برا رفتن تا رسیدن

یه قدم تو ، یه قدم من...

راهی ِ سفر شدیم ما برا درک ِ حس ِ بودن

بودن ِ یه تکیه گاهی

که رو دوش ِ اون می زاشتی همه خستگیهاتو ،

بودن ِ دستای ِ گرمی

که توو باریدن ِ چشمات  پاک می کردن گونه هاتو ،

بودن ِ چشمایی آروم

که تموم ِ این مسیرو  با سکوت نگات می کردن ،

لبهایی که غرق ِ لبخند

همه شوق ِ زندگی رو  قاطی خنده هات می کردن ،

برا بودن ِ دو تا دل

پُر از احساس و تمنا

واسه عاشقونه موندن

یه قدم تو ، یه قدم من...

اما این مسیر خطر داشت ، پُر ِ پیچ ، پُر از دو راهی

کلی راه ِ اشتباهی

آره ، کلی دردسر داشت

این مسیر برا دلامون

کلی زخم و کلی درد داشت

هر چی بود گذشت و آخر انتهای راهو دیدیم

مثل ِ رودخونه ای خسته

ولی پُر امید و بی تاب

با همه زخمی که داشتیم آخر ِ راهو دویدیم

دویدیم برا رسیدن ،

تا که انتهای ِ این راه

ما با هم دریای ِ عشقو  تووی آغوش کشیدیم

برا جاودانه موندن

یه قدم تو ، یه قدم من...

                                                                ***

پ.ن۱: می دانی ؟!

نوشتن از تو هر روز سخت تر می شود !

واژه ها .. تا بیایند

خشک می شوند...

پ.ن ۲: سلام. عذرخواهی می کنم از دوستانی که نتونستم برای آپ خبرشون کنم یا بهشون سر بزنم. سر فرصت جبران می کنم.

سه شنبه نوشت : دوستای گلم ، به مدت یک الی دو هفته نیستم . توو این مدت نمی تونم آپ کنم ولی شاید گاهی بتونم سر بزنم برا خوندن کامنتها و یا سر زدن به شما عزیزان ، البته شاید و گاهی ! شایدم زودتر از زمانی که گفتم اومدم ، نمی دونم ؟! ممنونم از اینکه به یادم هستید و از تمام کامنتهای پر مهر و زیباتون ! مواظب خودتون و قلبهای مهربونتون باشید و سعی کنید موفق باشید !

دارائی هایم از تو

می خواهم خاطراتت را جلد بگیرم

با زرورقی از معنای ِ زندگی و چسبی از امید !

تا پاره نشوند ، تا حتی برگی از آنها را گُم نکنم

تا کُهنگی به سرنوشت ِ شوم ِ نابودی دچارشان نسازد !

اینها ، تنها دارائی های ارزشمندی هستند که از تو برایم به جای می مانند .

مُهر عشقت را هم بر رویشان خواهم زد

تا برای همیشه محرمانه بمانند...


به روزهایی می نگرم

که بی تو

به زوال می روند...

چه سخت تنها ماندم !

اینجا هنوز هم یلدا طولانی ترین شب ِ سال است...

پائیز هم رفت

و برگی دیگر از کتاب ِ فصل ها ورق خورد...

اینجا هنوز هم یلدا

طولانی ترین شب ِ سال است

و آمدن ِ زمستان را مژده می دهد .

اینجا هنوز زندگی جریان دارد

عشق هست

نور هست

و مادربزرگ

که هنوز پیاله قلبهایمان را

با دانه های انار مهرش پُر می کند.

اینجا هنوز دور ِ کُرسی ِ عشق می نشینند

و فال ِ حافظ می گیرند

و سیاهی ِ این شب ِ طولانی را

به روشنایی ِ روز پیوند می زنند

و خدا هم

میهمان ِ قلبهایمان است...  


شاید نباشی ،

خاطرت با خاطرم همتا شود

با یاد ِ تو

یلدای ِ من یلداترین یلدا شود...

 

                                                                      ***

پ.ن :                                             شب ِ یلداتون قشنگ و رویایی

                                                          خنده هاتون از ته ِ دل

                                                         و فال هاتون نیک ِ نیک

چه می توان گفت در وصفت ؟!

آنقدر کوچکم که برای گفتن از تو

نفَس کم می آورم ،

آنقدر بزرگی که برای نوشتن از تو

واژه کم می آورم ...

چه می توان گفت در وصفت

وقتی نامت را که می خوانند

داغ ترین اشتیاق

و تب دارترین احساس

به عشقت ،

در کوره دل ذوب می شوند

و گریه را می رویانند

و با فشاری از بُغض

اشکها را از چشمانمان سرازیر می گردانند ؟!

آری ، حسین !

تنها نامت کافیست تا عشقت را

در تمام ِ مویرگهایمان هم ، جاری سازد .

تو ، همه بزرگی و آزادگی بودی

تو ، همه عشق بودی

و همه رهایی

از بند ِ هر چه وابستگی و اسارت بود ...

و خدایت که اینها را خوب می دانست

و خواهرت زینب

که به معرفتی از تو رسیده بود

که مرگ ِ تو را

همه عشق و زیبائی و آزادگی می دید ...

و من

که هنوز است هنوز

ناآگاهانه ، به حالت گریه می کنم

و نمی دانم

که حال ِ خودم

از تو گریه دارتر است

وقتی

قدرتت را به ضعف

و بزرگیت را به ذلت

تعبیر می کنم

و به حالت دل می سوزانم ...!

حسین !

تو همه عشق و بزرگی و اقتداری

 و من ،

همان بهتر که سکوت کنم

چون تنها نامت ،

برای ِ بیان ِ حقیقت ِ وجودی ِ تو

کافیست ...!

رنگ ِ حضور ِ تو

همیشه حضورت را در زندگیم

به فال ِ نیک گرفتم ،

حتی بعد از رفتنت !

آنچنان رنگی به لحظه هایم بخشیدی

که حتی با نبودنت هم ، کمرنگ نشدند !

هیچ می دانی

هنوز هم لبخندهایم

به رنگ ِ آن روزهای پُر حضور ِ توست ؟!

 

                                                                         ***

پ.ن۱:       عاشقم ، عاشق ستاره صبح

                                  عاشق ابرهای سرگردان

                        عاشق روزهای بارانی

                                   عاشق هر چه نام توست بر آن

                                                                   " فروغ فرخزاد "

پ.ن۲: دوستای گلم ، این مدت به خاطر مشکلی که برای کامپیوترم پیش اومده بود و البته سرم هم خیلی شلوغ بود ، فرصت نکردم بهتون سر بزنم یا به بعضی کامنتها پاسخ بدم ! عذر می خوام و انشالله جبران می کنم !

سوسوی ٍ امید

" آه ... مردی خورشید را شکار کرده است !" *

شب ، چادر سیاهش را

با تک خالهای ِ زرد

بر روزهایمان کشیده است .

خورشید ، تنها در خانه آن مرد می تابد

و ما همچنان

در سیاهی ِ کلبه هایمان ... چشم انتظاریم

و فانوس روشن می کنیم ... !

* این جمله بر گرفته از داستان ِ "خانه یی برای شب" اثر نادر ابراهیمی ست .


مثل ِ یه رنگین کمون ِ زیبا

توو آسمون ِ زندگیم نقش بستی .

محو ِ تماشات شدم !

پُر از آرامش

پُر از زیبائی و اعجاز !

کاش رنگین کمونا

هیچوقت ، محو نمی شدن ... !

                                                                  ***

پ.ن: دوستای گُلم ، متاسفانه کامپیوترم دچار مشکل شده و تاخیرم در آپ کردن هم به همین علت بود ! البته هنوز هم مشکلش بر طرف نشده و همینجا عذرخواهی می کنم از دوستانی که نتونستم برا آپ خبرشون کنم ! از کامنتهای پُر مهرتون برای پُست ِ قبلی واقعاْ ممنونم و کامنتهایی که نیاز به پاسخ دارن ، به زودی پاسخ خواهم داد ! مثل همیشه ، سعی کنید موفق باشید !

تمرین ٍ عاشق ماندن

کنار ِ تو سرشار از احساس بودم

احساسی که از چشمانت سرازیر می شد

خیره ام که می شدی ،

و در کنار ِ تو به اوج می رسیدم ...

چه زیبا می خندیدی

و در خنده هایت غرق می شدم

و " دوستت دارم " را

چه آهنگین در گوشم نجوا می کردی !

دلم می خواست زمان بایستد و ما

تنها ساکنان ِ این زمان باقی بمانیم

و همیشه در کنار ِ تو

عاشق ماندن را

تمرین کنم... !

                                                               ***

پ.ن: از وقتی تو را بوسیدم

دیگر سرما نمی خورم !

زانوانم تیر نمی کشد ،

از وقتی تو را بغل کرده ام

خیابان ها کوچک شده اند و شهر دوست داشتنی تر !

وقتی با تو در راه های تازه قدم می زنم

طعم آب را با لب های ِ تو

و نبض ِ زندگی را با ضربان ِ تو می سنجم

با این همه

به کسی نگو که قلبم درد می کند !

" محمد علی سجادی "

 

پ.ن۱: عید غدیر بر همه شما عزیزان مبارک !

تکرار لمس بودنت

این پائیز هم خواهد گذشت

و زمستان از پس ِ آن سپیدی و سردی اش را

به روزهایم خواهد بخشید ،

و بهاری و تابستانی دیگر

و دوباره ، پائیز !

این ها همه هستند 

همه دوباره تکرار خواهند شد

حتی بُغضی که گلویم را پیوسته می فشارد

و لرزشی که قلبم ، با هر بار به خاطر آوردنت

تجربه می کند ،

اما  آنچه دیگر تکرار نخواهد شد

وجود ِ امن ِ توست

و گرمای آرامش بخش ِ عشقی

که با حضورت ،

تنهائی هایم را ذوب می کرد .

کاش لمس ِ بودنت

لحظه به لحظه تکرار می شد ...

                                                           ***

پ.ن: جدائی زمان نیست ،

جاده نیست ،

جدائی پُلی ست در میان ِ ما

باریک تر از مو

و بُرنده تر از شمشیر !

" ناظم حکمت "

 

حال و هوایم ابریست...

دل آرامی ندارم دیگر !

تنهائی هایم پُر اضطراب تر شده اند

و اشکهایم سر ریز تر !

حال و هوایم

ابری ِ قبل ِ بارانست !

ابری ِ پائیزی اما ،

سردی دارد

سوز دارد

دلم می خواهد جامه ام تنگ تَرم شود

و یخ کردگی هایم ، گرم تر !

دلم می خواهد زمان بایستد ،

دنیا بایستد

قلبم ...

چشمانم آلوده به خواب گشته اند

فردا را ، چه در پیش است ؟!!!

                                                            ***

پ.ن: آنقدر سطر سطر ، تو را

بر صفحه این دل ِ وامانده می نویسم

تا جوهر ِ خواب هایم تمام شود ...

                                 "شراره شهابی"

همان روزی که سامانش تو بودی                    

برایم شعــــری از باران سرودی                        

                                                                همان روزی که قلبم را رُبودی

همان روزی که یادت در دلم ماند                        

                                                                نگاهت این دلم را سخت لرزاند

همان روزی که لبخندت نظر کرد                        

                                                                و عشقت سخت بر قلبم اثر کرد

همان روزی که گفتی عاشقی کن                     

                                                                که بی پروا شو و آزادگـــــی کن

که روحـــت را به دست ِ باد بسپار                     

                                                                که قلبت را همـــــی آزاد بسپار

که عاشق باش و شیدا زندگی کن                     

                                                                که مجنون وار ، لیـــلا زندگی کن

و اینگونه اسیر ِ عشــــــق گشتم                     

                                                                چه بی پروا شدم با عشق گشتم !

و عشقت آخرین رویـــــای من بود                     

                                                                همان روزی که دنیــا مال ِ من بود

همان روزی که سامانش تو بودی                      

                                                                 که از آغــــــــاز ، پایانش تو بودی

همان روزی که کوچه خاطرش هست               

                                                                 که کوچه آخرش را کرد بُن بست

همان روزی که ناگــــه پَر کشیدی                     

                                                                 و عشقم را تو یک جا سَر کشیدی

و جای ِ رفتن ِ تو بر دلــــــــم ماند                      

                                                                 و دل بی تاب بود و شعر می خواند

و اما خوب این بر خاطــــــرم ماند                      

                                                                 کز اول دست ِ قلبـــم را دلت خواند  

 

                                                               ***

پ.ن :                           گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادَم 

                                    عشــــق آموخت مرا ، شکل ِ دگــــر خندیدن 

                                                           " مولانا "    

نیمه پائیز...

پائیز ، باران ، عشق

همین ها را می توان در وصفش گفت !

در وصف ِ این روزهای ِ سردی

که از پی ِ هم می گذرند...

پائیزم به نیمه رسیده است

و هر روزش را

با عطر ِ خوش ِ یاد ِ تو

به پایان رساندم

پایانی که باز

به سرآغازی دیگر از روزی دیگر

پیوند خورده بود...

امروز را هم با یادت به انتها می رسانم

شاید فردا بیائی

در نیمه دیگری از پائیز...

                                                                 ***

پ.ن۱:  خندیدی !

از آن نوع که جز از تو

از هیچ صورتی ساخته نیست !

می سوخت در لهیب ِ شعله های ِ دلم گُل برگ ِ خنده ات !

مرا توان ِ بیان نبود !

هیچ ! 

" حسین پناهی "

آرامش ِ تو

بیا ! 

سراپا گوشم !

نجوا کن تمام ِ حرفهای ِ ناگفته ات را ،

تمام ِ دل تنگی ها

دل واپســــــی ها

دل شـــــــوره ها

دل گیـــــــری ها

و تمام ِ آن چه را که دل آزارت شده است

و من می خواهم بگیرمشان

تا آرامترت ببینم ،

تا در آرامشت

حتی به من فکر هم نکنی

اما من ، به آرامشت خوش باشم ...


امروز آرامم !

تو نیستی

اما باران هست

     احساس هست

              عشق هست

        شعر هست

و یاد ِ تو

که با اینها نبودنت را

برای قلبم توجیه می کنم ....

آخر امروز ، روز ِ خاصی ست برایمان

و قلبم بهانه گیر تر شده است

اما خودمانیم

نبودنت ،

با هیچ چیز توجیه نمی شود !

آرام بخواب...

آرام بخواب

که من بیدارم

که هر شب تا صبح ستاره های زرد رنگ را

به سیاهی ِ شب هایت

سنجاق خواهم کرد !

دیواری خواهم شد در مقابل ِ باد

تا روزهای ِ ابریت ،

باران همانطور آرام و عاشقانه ببارد !

خُنکای ِ دلنشین ِ هوای ِ بهاری

شیرینی ِ میوه های تابستانی

گرمای ِ آرامش بخش ِ خورشید ِ ظهرهای ِ پائیزی

و زیبائی ِ رقص ِ آرام ِ دانه های ِ برف ِ زمستانی

همه را برای آرامشت به جیب خواهم زد

 و به لحظه هایت ، پیوند می زنم !

آبی ترین رویاها را

درون ِ صندوقچه ای

به دستت خواهم سپرد

و کابوسهایت را

از خوابهایت خواهم تکاند !

آرام بخواب

که من بـــــــــی خــــــــــوابـــــــــــــم

که خــــــــــــواب هایم

در عین ِ بیداریست

در اندیشه هایم

در رویاهایم

در تمام ِ تو...

روزی که بر می گردی...

گریه هایم را ببین !

اینها همه برای فاصله هایی ست که آمدند

و تو را از میان ِ حجم ِ کم ِ با هم بودنمان

به دورترین نقطه دوری

در آنسوی ِ نا باوریهایم

برای همیشه بُردند...

هنوز انتظار بازگشتت را می کشم

و ترانه هایم را بر سبزترین برگهای ِ خاطره می نویسم

تا پیشکش ِ قدم های ِ آشنایت باشند ،

روزی که بر می گردی...

 

آرام بخشها ، آرامت نمی کنند !

آرام بخشها ، آرامت نمی کنند

تنها تو را به خواب می سپارند

به خوابی از بی خبری ،

به خوابی از فراموشی ِ دردهایی که قلبت را سنگین کرده اند و زخمی .

آرام بخشها ، آرامت نمی کنند

تنها فریبت می دهند

که احساس کنی آرام شده ای ،

اما از خواب ِ غفلت که بیدار می شوی

کسالت و خمودگی ِ شدیدی دوباره تو را وسوسه می کند

که آرامبخشی دیگر را برای شبی دیگر ، کنار بگذاری

و این چنین خود را برای خوابی دیگر از بی خبری و فراموشی

آماده می کنی .

آرام بخشها ، آرامت نمی کنند

تنها ، چشمانت را به روی حقیقت می بندند

حقیقتی که همیشه تلخ است

و دیر یا زود باید پذیرای آن باشی .

آرام بخشها ، آرامت نمی کنند !

نخواب ! بیدار باش

و در مقابل ِ حقیقت بایست !

بپذیر آنچه را که قابل ِ تغییر نیست

هر چند که سخت باشد

هر چند که تلخ باشد

و تغییر بده آنچه را که در توان ِ توست !

                                                                            ***

پ.ن۱: از زخمهای کهنه به کجا می توان گریخت ؟

که آنها جزئی از وجود تو شده اند و تو ،

چیزی به جز کل ِ رنجهای ِ خویش نیستی !

                                                                               " نادر ابراهیمی "

پ.ن۲: دوستان گلم اگه برا دو پست قبلی خبرتون نکردم به این دلیل بود که واقعاْ فرصت نشد ! راستش دیگه بعد از این برا آپ کردنم خبرتون نمی کنم ، یعنی فرصت نمی کنم و امیدوارم دلگیر نشید ! ولی حتماْ بهتون سر می زنم در اولین فرصت و شما هم همیشه با حضورتون و نظرات دلگرم کنندتون خوشحالم کردید و انشالله بعد ِ این هم خوشحالم خواهید کرد ! دوستتون دارم همراهای ِ وفادار و همیشگی !