پریشب که از کلاس اومدم ، دلم می خواست بشینم و پست جدید بنویسم و درباره ی مباحثی که اون روز توو کلاس صحبت کرده بودیم هم چیزهایی بنویسم و یا تقسیم بندیش کنم و در دو یا سه پست مجزا بنویسم که دیگه خیلی هم طولانی نشه و بعضی از دوستان که از طولانی بودن پست ها ایراد گرفته بودن و خواسته بودن به دو ، سه بخش کوتاه تبدیلشون کنم هم راضی باشن ! اما اون شب خسته بودم و هر کاری کردم دیدم نه ، نمی تونم بشینم پای نت و فکرامو جمع کنم . فردا شبش هم باز جور نشد و از طرفی حسش نبود ! گفتم امشب می نویسم که تا نشستم پای کامپیوتر و تصمیم به نوشتن گرفتم می بینم باز نمی تونم خوب افکارمو جمع کنم و در واقع بازم حس ِ نوشتنش نیست ! هی بخودم می گم کاش همون شب نوشته بودم ! آخه همون شب ِ اول که تنور داغه ، همچین این نونه بهتر می چسبه ! بهتر می شه به مباحث پرداخت ، توضیحشون داد ، تا حدودی تحلیلشون کرد و درک ِ خودم رو بهتر می تونستم بیان کنم . فِک نکنید دارم بهانه می یارما !! نه ! ولی خب الان واقعاً نمی دونم از کجا شروع کنم ؟!!!
این بار هم جلسه ، جلسه ی پُر باری بود و مثل ِ هر جلسه با بیان ِ هر مبحث کلی توو فکر فرو می رفتم . صحبت باز هم از رنج ها شروع شد و اینکه باید بپذیریمشون !
در ماهیت ِ زندگی ، رنج و درد و تنهائی بخشی از بافت زندگیست . رنج هدیه ی حیات است . وظیفه ی ماست که ریشه ی رنج ِ خود را پیدا کرده ، ضعف ِ خود را ببینیم و از بیان ِ رنج ِ خود واهمه ای نداشته باشیم.
وقتی سفر به ماورای رنج را یاد گرفتیم اجازه نمی دهیم رنج ، بالندگی و رشد ِ ما را بگیرد و به دردی مزمن تبدیل شود . در این سطح هدیه ی رنج را می بینیم ، احساس می کنیم ما جزئی از شبکه ی کائنات هستیم . رنج قدرت های ما را به ما نشان می دهد .
بعد صحبت از مرگ شد و اینکه بزرگترین ترس ِ انسان ، ترس از مرگ است ، چون انسان همیشه از ناشناخته ها می ترسد و مرگ هم برایش ناشناخته است .
ما در زندگی چندین بار مرگ را تجربه می کنیم اما مرگ هایی کوچکتر و به شکلی متفاوت تر ! اگر با مرگ های کوچکتر خوب روبرو نشویم با مرگ ِ بزرگ نمی توانیم به خوبی روبرو شویم . این مرگ های کوچک در پایان یافتن ِ هر رابطه یا دوره ای از زندگیمان اتفاق می افتد :
پایان ِ کودکی ، پایان ِ نوجوانی ، پایان ِ تجرّد ، پایان ِ یک رابطه ، پایان ِ جوانی ، پایان ِ میانسالی ، پایان ِ زندگی و آغاز ِ مرگ .
هنگامی که از دوره ای یا مقطعی یا رابطه ای خداحافظی می کنیم در این هنگام می توانیم تعریف ِ جدیدی از خود ارائه دهیم و آن را جایگاهی برای رُشد ِ خود بدانیم .
افرادی که نمی توانند به خوبی و با رُشد ِ لازم از رابطه ای خداحافظی کنند دچار یبوست روانی هستند . تجربیات ِ زندگی چه تلخ و چه شیرین ، غذای رُشد ِ روانی ، عاطفی و روح ِ ما هستند . باید عصاره و معنای این تجارب را گرفته و خود ِ تجربه را رها کنیم . به معنای تمام ِ اتفاقات ِ زندگی ، حتی ساده ترین اتفاقات توجه کنیم و از آنها درس بگیریم .
در سفر ِ پُر پیچ و خم و مشکل ِ زندگی ناخالصی های درون ِ ما پالایش شده و تاریکی های ما تبدیل به روشنائی می شوند .
این مختصری از دو مبحث ِ اولیه این جلسه بود . در رابطه با مباحث ِ بعدی اگر فرصت و البته حوصله بود توضیح خواهم داد و سعی می کنم بهتر از این پست باشه چون می دونم مثل ِ پست های قبلی کامل و پُربار نبود و با حوصله بیان نشد . البته تاکید می کنم اگر فرصت و حوصله و حسش بود چون درگیری های ذهنی ِ این روزهام خیلی زیاده ! من که کلاً همیشه ذهنم زیادی شلوغه ولی الان دیگه خیلی شلوغه ! شاید واسه همینه که این بار نتونستم پست خوب و کاملی در رابطه با این جلسه ی کلاس ِ یونگ بنویسم . گاهی بعضی اتفاقای به ظاهر کوچیک ، تاثیر ِ عمیقی روو آدم می زارن و تمرکز و آرامش ِ انسان رو به هم می ریزن ! در تلاشم برای دوباره آرووم کردن ِ خودم و حل کردن ِ بعضی مسائل ! توو تَه نوشت ِ ۳ پُست ِ قبل ، گفتم که همه چیز آرووم نمی مونه ، زندگی مثل ِ آبه ، همیشه در جریانه و هیچوقت شکل ِ ثابتی به خودش نمی گیره ! آب رو حتی اگه درون لیوان یا ظرفی ریخته باشی باز هم با کوچکترین تکان یا تلنگری شروع به حرکت و لرزیدن می کنه ! زندگی هم همینطوره ! گاهی که فکر می کنی همه چیز آرووم و یکدسته ، یکدفعه تغییری ایجاد می شه یا شایدم لرزه هایی رو حس کنی که این یکدستی رو به هم می ریزه ! فقط این وسط خودتی که باید به هم نریزی ، خودت رو نبازی و مطمئن باشی که باز هم می تونی همه چیز رو آرووم کنی .
تَه نوشت ۱: تا حالا یه بچه گربه ی لِه شده دیدین ؟! من امروز دیدم ! گوشه ی خیابون افتاده بود ، انگار یه ماشین از رووش رَد شده بود ! صحنه ی دلچسبی نبود که بخوام با جزئیات توضیحش بدم تا تصویر سازیش کنین ، هر چند می دونم که همین الان هم تصویر سازیش کردین ! حتماً می تونین حس کنین که چه حالی شدم وقتی دیدمش ! حالا حس و حالم و اینا بماند ، درسی که ازش گرفتم این بود که مواظب باشین زیر ِ چرخ های ماشین ِ زندگی این جوری لِه نشین ! دقت کنین ! دقت !
تَه نوشت ۲: ریشه در اعماق دارد گر چه تاریکی ، ولی
باز هم شب ، همچو شب های دگر دلواپس است
در نگاهش موج ِ تشویشی گران پیداست
می داند :
نور هم از عمق می آید !
( حسین اکبری )
دوباره یک سکوت ِ تلخ دوباره یک خیال ِ دور
ز قلب ِ خسته ام کسی دوباره می کند عبور
هجوم ِ خاطرات ِ او میان ِ روزهای سرد
که این تن ِ شکسته را دوباره می کِشد به درد
دوباره من ، دوباره بُغضو سیل ِ اشک ِ بی امان
و درد می کِشد به دل دوباره تیری از کمان
تَب ِ فراق ِ او چنین دوباره تاب می برد
به لحظه ای نمی رسد چو یک شهاب می برد
دوباره شعله می کِشد چو شمع آب می شوم
دوباره من اسیر ِ یک شب ِ سراب می شوم
تَه نوشت ۱: اواخر ِ اردیبهشت نوشتمش و امروز تکمیلش کردم .
تَه نوشت ۲: ترانه ی زیبای فرمان فتحعلیان به نام ( صلح ابدی ) فوق العادست ! خیلی خیلی زیباست ، دوستش دارم و شنیدنش آروومم می کنه هر چند همیشه موقع ِ شنیدنش بغض می کنم . بیشتر ِ ترانه هاش همینطوره ، آرامش بخش و خوش آهنگ ! بعضی هاشون نوای فلوتی داره که شنیدنش واقعاً لذت بخشه !
تَه نوشت ۳: درست هنگامی که فکر می کنم راه ِ زندگی کردن را یاد گرفته ام ، زندگی تغییر می کند . ( هیو پراتر )
راست گفتی ! هیچ وقت به لحظه ای آرامش و خوشی داشتن نمی شه دلخوش کرد ! زندگی مدام در حال ِ تغییره و ممکنه پشت ِ سر ِ هم اتفاقات ِ جورواجور برای آدم بیافته ! اما مهم اینه که خودت رو نبازی ! باور داشته باشی که بازم می تونی از پس ِ مشکلات بر بیای و شده برای لحظه ای اون آرامش رو دوباره حس کنی ، هر چند انگار یه غمی همیشه توو قلبت سنگینی می کنه ، غمی که هم شیرینه و هم تلخ ! به هیچچی عادت نکن ! هیچچی موندگار نیست ! هیچچی مال ِ تو نمی مونه ، حتی این لحظه ای که در حال ِ گذروندنش هستی ! می دونم سخته ، می دونم...